Sovyet döneminde geçen “Petrof’un Macerası,” aslında her coğrafyada ve her zaman diliminde karşımıza çıkabilecek bir öyküyü anlatıyor. Halkın içinde, sevgi ve emeğiyle çalışan Petrof, “İvan”ların sahte övgüleri ve protokol tuzaklarıyla adım adım gürültülü törensellik ve abartılı kahraman portreleri içinde boğulur.
Oyun boyunca sahnede varlık gösteren anlatıcı karakterlerinin (Hasırşapkalı ve Kasketli) bakış açısı, hem bürokrasinin absürt komedisini görünür kılıyor hem de “İvan” tipinin evrensel varlığına işaret ediyor. Bu anlatıcılar, oyun boyunca Petrof’un yolculuğuna rehberlik ederken, bir yandan da sahneye güncel bir dinamizm getiriyor.
Sonuçta “Petrof’un Macerası,” yalnızca Sovyet coğrafyasına özgü bir taşlama değil; bürokrasinin hantallığını, otoritenin yozlaştırıcı etkisini ve insanın inancıyla kararlılığının zaferini, absürt mizah ve eleştiri diliyle tüm izleyicilere aktarıyor. “İvan”lar ne kadar baskın çıkarsa çıksın, her yerde karşılarına işçisiyle kolhozcusuyla halk olarak nitelendirilen “Kasketliler” dikiliyor; bu evrensel direniş ruhu da oyunu zamansız ve mekândan bağımsız hale getiriyor. “İvan”lara her zaman, her yerde rastlamak mümkün; ama “Kasketliler” de o kadar sarsılmaz ve inançlı ki onların ortaya koyduğu cesaret, çarpık düzene karşı en büyük panzehir olabilir mi?